|
سکوت، بند گسسته است.
کنار دره، درخت شکوه پیکر بیدی.
در آسمان شفق رنگ
عبور ابر سپیدی.
نسیم در رگ هر برگ می دود خاموش.
نشسته در پس هر صخره وحشتی به کمین.
کشیده از پس یک سنگ سوسماری سر.
ز خوف درة خاموش
نهفته جنبش پیکر.
به راه می نگرد سرد، خشک، تلخ، غمین.
چو مار روی تن کوه می خزد راهی،
به راه، رهگذری.
خیال دره و تنهایی
دواند در رگ او ترس.
کشیده ام چشم به هر گوشه نقش چشمة وهم:
ز هر شکاف تن کوه
خزیده بیرون ماری.
به خشم از پس هر سنگ
کشیده خنجر خاری.
غروب پر زده از کوه.
به چشم گم شده تصویر راه و راهگذر.
غمی بزرگ، پر از وهم
به صخره سار نشسته است.
درون درة تاریک
سکوت بند گسسته است.
| 
